məst

1.

sif. <fars.>

1. Sərxoş, kefli. Ya balıq tutandır, tufana tutulmuş; Yaxud məst imiş kim, batmış və boğulmuş. A. S.. Məst etmək (eləmək) – kefləndirmək, sərxoş etmək. İçki onu məst etdi. Məst olmaq – içib keflənmək, sərxoş olmaq. Axır vaxtlarda Yusif . . əlinə düşən pulu içkiyə verib tez-tez məst olurdu. S. S. A.. <Ağa Mərdan bəy> . . məst olaraq arvadı evdən çıxarıb . . balkonda yatmağa məcbur edərdi. T. Ş. S..

2. məc. Xoş və gözəl bir təəssüratdan təsirlənmiş, nəşələnmiş, keflənən kimi olmuş, bihuş olmuş, məftun olmuş. Mən nəşeyiləli- ləbi-canan ilə məstəm; Saqi, mənə minbəd meyi-nab gərəkməz. M. Ə. S.. Məst etmək (eləmək) məc. – kefləndirmək, nəşələndirmək, bihuş etmək, məftun etmək. Onu məst edərdi öz gözəlliyi; Gül-çiçək açardı gözündə hər yan. B. V.. Peçin üstündə qazançadan qalxan qızartma iyi Gülyazı məst elədi. Q. İlkin. Məst olmaq məc. – gözəl bir şeyin təsirindən keflənmiş kimi olmaq, huşu getmək, məftun olmaq. Yüzün gördü, şeyda könül, məst oldu; Nə hacət ki, həşr olduqca ayinə. M. V. V.. Səhər yerindən qalxıb həyətə çıxanda ətirdən məst olursan. M. C..

2.

is. <fars. məs> Dəridən və ya başqa yumşaq materialdan tikilən yüngül ayaqqabı; məs. Məst geymək. – <Qərib:> Birisinin ayağında məsti var; Birisinin can almağa qəsdi var. «Aşıq Qərib». Qərənfil bacının . . ayaqlarında ipək corabla yüngül məst var idi. İ. Ə..